ေဖေဖ

ေဖေဖ

အခုတေလာ ေဖေဖ့ကို သတိရေနတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ မေတြ႕တာေတာင္ အေတာ္ၾကာေနၿပီပဲ။ ၾကာဆို ႏွစ္ေတြက လက္တစ္ဖက္မကလို႔ လက္ႏွစ္ဖက္ေတာင္ ရွိေနၿပီ။ ေဖေဖ ေနေကာေကာင္းရဲ႔လား။ အဆင္ေကာေျပရဲ႕လား။ အခုဆိုရင္ ေဖေဖက ဘယ္လို ပံုစံရွိေနလဲ မသိပါဘူး။ ပိန္သလား။ ၀သလား။ သိေတာ့ သိခ်င္သား။

ေဖေဖနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ခဲ့တဲ့ အေခါက္က ဒီလိုပဲ မိုးရာသီ ထင္ပါရဲ႕။ ေတြ႕တဲ့ရက္က မမ်ားေတာ့ သိပ္ေတာင္ မမွတ္မိပါဘူး။ ၂ ရက္လား ၃ရက္လားပဲ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးနဲ႔။ အဲ့တုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့မယ္ ထင္ပါတယ္။

ေဖေဖ ၀ယ္ေပးတဲ့ နာရီေလးေတာ့ ရွိေသးတယ္။ အမွတ္တရသိမ္းထားတာ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီနာရီကို မပတ္ဘူးဆိုတာ သိရင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မလား မသိဘူးပဲ။ နာရီမွ မႀကိဳက္တာ ေဖေဖရာ။ မပတ္ခ်င္ပါဘူး။ အဲဒီနာရီကို မပတ္ေပမယ့္ ေဖေဖ၀ယ္ေပးတဲ့ ပစၥည္းအျဖစ္ ေသေသခ်ာခ်ာသိမ္းထားပါတယ္။ ေမေမကေတာင္ မ်က္ႏွာမေကာင္းဘူး။

ၿပီးတာ့ ငယ္ငယ္တုန္းက ေဖေဖ ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြေတာ့ ရွိပါေသးတယ္။ ေဖေဖ့ လက္မွတ္ထိုးထားတယ္ေလ။
သားႀကီး ……၊
သမီးႀကီး ……… နဲ႔
သမီးငယ္ … တို႔ အဂၤလိပ္စာ ထူးခၽြန္ဖုိ႔ … ေဖေဖ ဆိုၿပီးေလ။  စိတ္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး.. ေဖေဖရာ။ ေဖေဖက အဂၤလိပ္စာ ေတာ္ေစခ်င္ေပမယ့္ ေဖေဖ့သားသမီးေတြက ညံတယ္ ေဖေဖရ။

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေဖေဖရာ.. သူမ်ားမိသားစုေတြ စံုစံုလင္လင္နဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းနည္းလိုက္တာ။ ကိုယ့္စီမွာက အဲလို ေပ်ာ္ရႊင္ခြင့္ေတြ မရွိခဲ့ဘူးေကာ။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ခ်စ္ၾကည္ေနတုန္းကေတာ့ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့မွာပါ။ အရမ္းငယ္ေသးတဲ့ အခ်ိန္ဆုိေတာ့လည္း မမွတ္မိပါဘူး။ ေဘာ္ဒါေဆာင္က ဆရာမကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ မိသားစုက ၾကည္ႏူးစရာေလးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ေတြကို မမွတ္မိတာ ခက္တယ္။ အခုေတာ့လည္း မိသားစု၀င္ေတြအားလံုးက တစ္ေနရာစီမွာ တစ္ဘ၀စီ ရွင္သန္ေနၾကရတယ္။ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္စရာအေၾကာင္းေတာ့ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အလြမ္းေျပၾကည့္စရာ မိသားစုဓာတ္ပံုေလးေတာင္ ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိတာေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။

လူတုိင္း(မိသားစုတုိင္း)မွာ ၀မ္းနည္းမႈက ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေနတယ္ေနာ္။ ဘယ္သူကမွ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို မပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္။

ေဖေဖ့ကို သတိရေနသလို ကိုကို႔ကို လည္း သတိရေနမိတယ္။ ကိုကို လူ႕ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားတာ အခုဆိုရင္ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုရွိေနၿပီ။ ကိုကိုက အေ၀းတစ္ေနရာကေန ထြက္သြားတာဆိုေတာ့ အခုအခ်ိန္အထိ အိပ္မက္လိုပါပဲ။ ခရီးထြက္ေနတယ္လုိ႔ပဲ ခံစားေနရတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔က်ရင္ ျပန္လာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟုတ္မွမဟုတ္တာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုကို ဂစ္တာတီးၿပီး ဆိုျပတဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ခဏခဏ နားေထာင္ေနမိတယ္။ ကိုကို႔ကို သတိရလိုက္တာ။ ေမာင္ႏွမေတြလည္း အတူတူ ေကာင္းေကာင္း မေနလိုက္ရဘူး။ ကိုကိုက အေစာႀကီး ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာ အရမ္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵတစ္ခုက ေဖေဖနဲ႔ အတူတူေနခ်င္တယ္။ အၾကာႀကီး ေနခြင့္မရဘူးဆိုရင္ေတာင္ ၂လ ၃လေလာက္ ေနခြင့္ရရင္ေတာ္ပါၿပီ။ ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ အတုိင္းအတာ တစ္ခု ျဖစ္မွာပါ။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းမွာပဲ။ ေဖေဖက စာဖတ္၀ါသနာပါတယ္ ဆိုေတာ့ သားအဖႏွစ္ စာအုပ္ဆိုင္ အတူတူသြားၿပီး စာအုပ္ေတြ ရွာမယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖတ္ၿပီးတဲ့ စာေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမယ္။ ျငင္းခံုၾကမယ္။ ရုပ္ရွင္လည္း တူတူၾကည့္ၾကမယ္။ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေပ်ာ္စရာႀကီး။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ ေဖေဖက ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္ကို ေရာက္ေနမွန္းမသိဘူး။ ေတြ႔ေကာ ေတြ႕ခြင့္ရွိပါဦးမလား မသိပါဘူး။

အခုေနမ်ား တန္ခိုးရွင္တစ္ဦးက လိုရာဆႏၵေတာင္းဆိုရင္ ဒီဆုတစ္ခုကိုေတာ့  ျပည့္ခ်င္ပါတယ္…

မိုးေန

ျပယ္လြင့္သြားတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း…..

ျပယ္လြင့္သြားတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း…..

ၾကယ္ေလးတစ္ပြင့္ ငါ့ေကာင္းကင္မွာ ခုန္ဆင္းေၾကြက်ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီေန႔ကို ငါ ေမ့လို႔မရဘူး။ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေနတဲ့ ဘ၀ရဲ႔ သီအိုရီေတြထဲမွာ ခဏတာ ဆင္းသက္လာတဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလး ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကို ငါ … ယာယီပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရခဲ့တယ္။

ရက္စက္လိုက္တာလို႔ မေျပာရက္ပါဘူး။
လုပ္ရက္လိုက္ေလျခင္းဆိုၿပီးလည္း အျပစ္မတင္ရက္ဘူး။
လွည့္စားခဲ့တယ္လို႔လည္း အေတြးမ၀င္ခ်င္ပါဘူး။

မင္း… ထားရစ္ခဲ့တဲ့အတုိင္း ကိုယ္တိတ္တိတ္ေလး ေနခဲ့တာပါ။ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြကို မင္း … ေပးတဲ့ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ ထာ၀ရ သိမ္းဆည္းထားမွာပါ။ နာက်င္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကိုယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ မင္း.. ေပးခဲ့တဲ့ အင္မတန္နည္းပါးလြန္းတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း(မင္း.. ကိုယ့္ကို အစစ္အမွန္ မေပးခဲ့ဘူးလို့ ထင္တာပဲ)ေတြကို အျမတ္တႏိုး တန္ဖုိးထား ေနမွာပါ။ ကိုယ္ မင္းကို အရမ္းယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္။ တန္ဖိုးလည္း ထားခဲ့ပါတယ္။ ပုလဲရတနာေလးတစ္ပါးလို အျမတ္တႏိုးကိုးကြယ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ အရာအားလံုးကို ပံုေအာၿပီး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ျပန္ရလိုက္တဲ့အရာကေတာ့ …………………………….

ကိုယ္… မင္းကို အျပစ္မတင္ရက္ပါဘူး။ နာက်င္မိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး ေသြးခ်င္းခ်င္းနီျမန္းခဲ့ၿပီေလ။ မခ်ိျပံဳးေလး ျပဳံးရံုကလြဲၿပီး ကိုယ္… ဘာမွလည္း မတတ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ အေ၀းကေန တမ္းတလြမ္းေမာခြင့္ေလးနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရမွာပါ။ မင္းကို.. ေပးဆပ္ခြင့္ ရခဲ့အတြက္လည္း အရမ္းပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔ရက္ေလးေတြကို ထာ၀ရထုတ္ပိုး သိမ္းဆည္းထားမွာပါ။

ကိုယ္နဲ႔အတူ ရွိေနရင္ မင္း … စိတ္အေႏွာင့္အယွက္အရမ္းျဖစ္တယ္။ မေပ်ာ္ရႊင္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္ သိပါတယ္။ အားနာပါးနာနဲ႔ လိုက္ေလ်ာဆက္ဆံေပးခဲ့တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ .. နားလည္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း မင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

မေမ့ႏုိင္ဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့လည္း ေမ့ေပ်ာက္ဖုိ႔ မႀကိဳးစားေတာ့ပါဘူး။ မင္းအတြက္ ကိုယ္ဟာ အေရးမပါတဲ့ လူသားတစ္ဦး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မင္းဟာ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႔ ဟိုးးးးးးးးအနက္ရႈင္းဆံုး၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုး၊ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အရာတစ္ပါးပါပဲ။

လူတစ္ေယာက္ဆီမွာ ဒီေလာက္ထိ ေပ်ာ္၀င္နစ္ေမ်ာ က်ဆံုးသြားမယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့မိဘူး။ မင္း႔ရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းျဖစ္ခဲ့ၿပီး မင္း႔ရဲ႔ ၀မ္းနည္းပူေဆြးမႈက ကိုယ့္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ေသာကျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ မင္း …. ေနမေကာင္းဘူး၊ စိတ္ညစ္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပဲ အဲဒီေ၀ဒနာေတြ၊ ေသာကေတြကို ယူလို႔ရရင္ လႊဲေျပာင္း ယူေပးခ်င္ပါတယ္။

နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္နဲ႔အတူ ႏိုးထလာတဲ့ မနက္ခင္းတိုင္းမွာ အဦးဆံုးသတိရမိတာ မင္း…အေၾကာင္းပါပဲ။ ဒီလိုပါပဲ.. မ်က္စိႏွစ္ကြင္းပိတ္ၿပီး ညအိပ္ရာ၀င္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း မင္း…အေၾကာင္းကိုပဲ ေတြးေတာမိေနတတ္ခဲ့တယ္။

ႏွစ္ေယာက္အတူ ေလွ်ာက္ဖူးတဲ့ လမ္းမေတြ၊ အတူထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္မိတိုင္း ေၾကကြဲစြာ ျပံဳးေနရၿပီ။ တုိက္ဆိုင္မႈေတြ ရွိတုိင္း မင္း..ကို သတိရလြမ္းဆြတ္မိေနတတ္ၿပီ။

အိပ္မက္ေလး မက္ေနတုန္းက သာယာၾကည္ႏူးေနၿပီး အိပ္မက္က လန္ ့့ႏိုးေတာ့မွ အေပ်ာ္ေတြ ေလႏွင္ရာ လြင့္ပါသြားခဲ့ရတယ္။

လူဆိုတာကလည္း ပိုင္ဆုိင္ခြင့္မရွိခင္တုန္းက မပိုင္ဆုိင္ရေကာင္းလားဆိုတာ မရွိေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး ဆံုးရံႈးလိုက္ေတာ့မွ လက္လႊတ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရေလျခင္းဆုိတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ … နာက်င္ပင္ပန္းလိုက္တာ။

ကိုယ့္ ရင္တြင္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ အလြမ္းသစ္ပင္ေလး ရွင္သန္ႀကီးထြားေနလိုက္တာ..ဘယ္ေတာ့မွ မညွိဳးေျခာက္ေတာ့မယ့္ ပံုစံနဲ႔။

မိုးေန